vallen en opstaan

Vanavond dacht ik lekker rustige de kilometers die ik afgelopen zondag heb gelopen uit te lopen. Met veel plezier starte ik aan mijn loop tot ik halverwege over een stoeptegel struikelde. In een flits wist ik de grootste klap met mijn handen op te vangen, maar je schrikt je echt flink als je opeens struikel.

Daar lig je dan..... iedereen die voorbij kwam fietsen fietste alsof ze niets zagen gewoon door. (Zo werkt het helaas tegenwoordig bij veel mensen).




Na de klap de schade geinventariseerd.... een kapotte broek, een bloedende knie en twee zere handen. En nu? dacht ik, maar na 20 seconden begon ik weer langzaam mijn tempo te zoeken en heb mijn ronde gewoon uitgelopen.

Mijn armen beginnen al aardig stijf te worden, maar ik denk dat het uiteindelijk wel mee valt en morgen voorzichtig weer de volgende training op pak.